Mijn eerste werkweek

Maandag 11 januari
Deze dag was mijn eerste echte werkdag. Ik was vroeg opgestaan, om 6 uur in de hoop dat ik nog kon ontbijten. Dit bleek het geval, een van de kinderen had al snel brood gehaald. Lopend naar de office van Meet Africa, want daar stond mijn fiets nog. Het is 's ochtends nog aardig koel, zodat het lopen nog aardig snel kan, maar s' middags pas ik me aan aan het Afrikaanse tempo. Ik denk dat het s' ochtends zo'n 27 graden is en rond het warmste op de dag rond 35.
Wanneer ik buiten de deuren van mijn familie treedt komen er van alle kanten kinderen aangerend of ze roepen en zwaaien..he Seleminga!
Ik was in de veronderstelling dat ik om 7.30u u bij de office van Meet Africa zou zijn zodat ik samen met Ganyu naar de kliniek zou fietsen. Maar dit bleek ik verkeerd te hebben begrepen of veranderd...in ieder geval gingen we op de motor. Ik was er keurig om 8 uur, er waren al wel een aantal patiënten, maar nog geen collega's of dokters. Die kwamen later gelukkig wel. Ik heb hier en daar gekeken en geholpen. Met name s' ochtends is er veel wondzorg. Mensen die een nieuwe wond hebben of al eerder zijn geweest maar voor een follow up komen. Het is lastig te omschrijven hoe primitief de ruimtes en materialen zijn. Maar in ieder geval is alles onsteriel. Een bakje met nacl wat de hele dag wordt gebruikt een aangevuld, scharen en andere materialen die niet worden schoongemaakt tussendoor. En ook geen onderscheidt tussen vieze scharen om verband te verwijderen of aan te brengen. De kinderen met brandwonden vind ik tot nu toe het vervelendste om te zien, het zijn er nogal wat en pijnstilling gebruiken kennen ze hier niet. Als ik na iedere patiënt schone handschoenen aantrek zeggen ze me dat ze nog niet vies zijn. Dit klinkt allemaal negatief maar tussen de praktijken door is iedereen wel heel behulpzaam en aardig. Ik zal mijn eigen weg moeten vinden om hun werkwijze te respecteren, want dat doe ik, maar ook voor mezelf mijn eigen ervaring wel daarin mee te nemen. Ik weet nog niet wat mijn mogelijkheden zijn om hen hierin wat bij te kunnen leren.
In de loop van de ochtend heb ik ook kennis gemaakt met Inusa, de baas van de kliniek. Hij gaf aan dat hij open staat voor vernieuwing en kennis. Hij werkt ook nog in een ander ziekenhuis, het grootste ziekenhuis van Tamale, het teaching hospital, en is dus niet altijd hier.
Ik zou opgehaald worden door Ganyu met de motor, dus ik heb hem rond 13.30 gebeld, hij kwam rond 15 uur. Na even gekletst te hebben bij de office over hoe mijn eerste ervaringen waren ben ik naar huis gefietst.
Ik wilde nog graag wat kleren wassen. Daar heeft Fuseina me mee geholpen. En daarna mijn kamer nog geveegd. Ja zelfs dat moest ik leren, maar ik kan het! :-)
S' avonds aten we kenke, dat is yam maar dan vermalen tot een soort pap.
Daarna geholpen met afwassen zodat we daarna samen konden kaarten.
Eigenlijk alles huishoudelijke taken komen neer op de kinderen, behalve het koken, dat is voor de vrouwen.

Dinsdag 12 januari:
Vannacht slecht geslapen, het bleef erg lang heel warm en ik bleef maar geluiden horen. Het is hier bijna nooit stil, er is bijna altijd wel muziek uit een van de kamers hier of huizen verderop, en vanaf 5u zijn de kippen en geiten weer aanwezig. Tussendoor schreeuwt Allah nog even om aandacht. ;-) Maar tot nu toe slaap ik meestal wel goed hoor!

In de kliniek een soortgelijke dag als gister. Ik heb gevraagd of het nog uitmaakt waar ik ben of wie ik help, maar dat maakt allemaal niet echt uit. Vanaf 12 u is de wondzorg wel klaar. Dus eerst wondzorg gedaan en daarna infusie en injecties gedaan. De ene collega vind het wat leuker om dingen te vertellen dan de ander, dus dat is dan iets makkelijker samenwerken.

Uit werk op zoek naar voedsel. Overal waar je kijkt is eten te koop, maar net als je naar iets op zoek bent naar iets vind je het niet, het is handiger om wat meer ervaring hierin te krijgen want het is lastig zoeken. Ze verkopen alles is een soort koelboxen, maar dan om warm te houden, dus je weet nooit van tevoren wat je bij wie kan kopen. Tenminste ik nog niet.
Daarna mijn volgende doel..naar het internetcafe. Na drie straten in te zijn gefietst/ gelopen, want fietsen in een rechte lijn is echt onmogelijk in de drukte van 'town', had ik de juiste en vond ik het cafe. Uiteindelijk is het gelukt om mijn verslag te plaatsen en zelfs om even te Skypen. De verbinding is erg traag. En ook omdat het cafe maar beperkte openingstijden heeft en het in de stad bij werk is zal ik dus niet heel vaak iets kunnen/ willen posten.
Het pinnen van geld heb ik maar verschoven naar morgen. Want ik wilde ook nog even langs de office om gedag te zeggen en even te kletsen. Papa, ja die in Nederland, belde op de terugweg, het was leuk om hem even te spreken.
Terug thuis gedoucht, en even rustig gezeten. We aten TZ. Ik was benieuwd want de vorige keer vond ik dit dus heel vies. Maar het was lekker. Met een soort pindasoep.

s' Avonds even geen zin om de kinderen te vermaken, dus ik ben rond 20u naar mijn kamer gegaan. Ik heb voor morgen een les dagbanli (lokale taal) aangevraagd, want het zou toch wel leuker zijn als ik wat meer van de taal weet of begrijp.
De kinderen observeren echt alles aan me. Als ik bij ze op de grond zit aaien ze mijn haar, want dat vinden ze zo lekker zacht. Ze zitten aan mijn voeten, en zelfs mijn benen willen ze aaien, en ik lach er maar om...
Ik weet nu alle namen van de kinderen, alleen dat was al een studie op zich:-)
Amamata, Asana, Fuseina, Faiza, Fahima, Nana, Babamu, Salui, Rayan, Shawkiu, Shamsia, Rabi, Rahama, Farida, Ikima.
Morgen weer een nieuwe dag!

Woensdag 13 januari:
Gisteravond viel ik bijna in slaap toen Hadya me riep om te komen kijken, even dacht ik dat er iemand zou gaan bevallen, maar helaas het was nog niet zover, dus weer lekker gaan slapen.
Ik had een soort plasemmer gekocht voor noodgevallen, maar iedereen doet dat hier en aangezien de toilet niet mijn favoriete plek is in het donker, met kakkerlakken enz, heb ik hem ook maar in gebruik genomen.
Het is rustig in de kliniek, tot 12 u is er wel echt continu wat te doen, daarna rustiger, maar wel gezellig. Gister vroeg Namaawu me nog of ik misschien in de middag naar een andere kliniek wil, ik heb gezegd dat dit misschien wel interessanter is, dus ik wacht wel af waar het in resulteert.
Het is wel leuk dat ik sommige wonden steeds terugzie en dan wel vooruitgang zie, meestal... Soms worden er ook kleine ingrepen gedaan. Laatst kwam een man met een halve necrotische pink, die werd er dus gewoon afgeknipt met wat lido verdoving. Ik kan dat soms maar lastig aanzien. Wat ik ook nog niet had verteld is dat ze hier niet echt doen aan diagnoses stellen, ze behandelen gewoon alle mogelijke diagnoses. Dus een kind of volwassene aan 2 of 3 soorten antibiotica en vitaminen met ors erbij, is echt niet vreemd. Niet echt bang voor resistentie voor de antibiotica. Vanaf 12 u is de wondzorg wel klaar dus toen ben ik weer gaan helpen bij de infusion.
Infuus prikken bij mensen met een donkere huidskleur is ook niet meer lastig, alleen de kindjes, die laat ik soms wel over aan iemand anders.
Het was gezellig met collega's, ik voel me al wel aardig geaccepteerd en ze betrekken me ook bij hun werk. Iedereen is bereid om een praatje te maken.

Vanmorgen had ik de rest van mijn ontbijtbrood meegekregen voor op t werk. Ik vroeg of pindakaas te koop was of dat ik het dan zelf moest maken, en een minuut later had ik pindakaas, hoe lief:-)

Ze zijn hier echt verzot op alles wat elektronisch is, ik zeg ook vooral niet dat ik naast mijn huawei oude telefoon ook nog een iphone heb, en ook nog een ipad, ipod, camera en ereader. Want als ik mijn huawei laat zien vragen ze al gelijk of ze hem mogen hebben.
Vandaag na werk even gepind, en in de supermarkt gekeken of ik bloem kan kopen om pannenkoeken te maken, maar ik heb dit niet gevonden.
Wat ook grappig is is dat iedereen hier met een glimmend horloge loopt maar negen van de tien keer doet deze het niet of de tijd staat totaal verkeerd.

Aan aanspraak op straat geen gebrek, ik ging ergens even zitten om mijn brood met pindakaas op te eten en gelijk een huwelijksaanzoek. Die krijg ik hier aan de lopende band. Geen zorgen hoor Wout, koffer is te klein voor een Ghanees. Daarna bij de bank ook iemand die agricultuur studeerde en wel naar Nederland wilde verhuizen omdat daar zoveel boerderijen zijn. Terug op de fiets kwam iemand anders naast me fietsen, een student waar ik mee op kon fietsen, dat was wel gezellig.
Ze willen wel allemaal gelijk mijn telefoonnummer of email, ik probeer het steeds af te wimpelen of dan hun nummer te vragen zodat ik het initiatief in handen hou.

Het is wel grappig want ik ben me totaal niet meer bewust van mijn anders zijn, en het voelt als normaal om alleen maar donkere mensen om me heen te hebben, maar door reacties van de kinderen en mensen om me heen wordt ik hier wel steeds weer bewust van gemaakt.

Voor het eten geholpen met de afwas en met de kinderen foto's gemaakt en gespeeld.
Vanavond aten we bakoe, naar mijn idee lijkt het allemaal erg op elkaar, maar het was wederom wel goed te eten. Aan vlees of vis geen gebrek, alleen eten ze hier alle botten op en aangezien ik met vetjes en botjes aan vlees nogal een pietlut ben is het soms lastig maar mijn linkerhand is daarvoor nuttig.
Nu met buikpijn op mijn kamer. Mijn darmen moeten erg wennen aan t voedsel hier zegmaar. Zo meteen lekker slapen.

Donderdag 14 januari:
Voor het eerst een hele nacht doorgeslapen, heerlijk! Ik denk dat het ook komt doordat ik wat fysieke inspanning heb door te fietsen van en naar werk. En mijn biologische wekker raakt ook al aardig gewend aan het opstaan met het licht worden, dat is om 6 uur.
Weer te werk. Ik geniet echt van het fietsen hier, er gebeurd zoveel om je heen en overal komen steeds weer blije kinderen tevoorschijn.
Voor het eerst dat ik niet de eerste was. Ik had op dinsdag afgesproken dat ik deze week de dressing ( wondzorg) zou doen en volgende week de infusen en injecties. Maar ik wordt al steeds geroepen als ik even niets te doen heb. Ik heb Inusa, de baas, gevraagd of ik binnenkort een keer in zijn andere ziekenhuis, het Tamale teaching hospital mag kijken. Misschien volgende week, dan heeft hij tijd.

Zo grappig, ik kwam met mijn fiets door de drukte niet langs de taxis, voor het taxipunt, dus wilde teruggaan maar de taxichauffeur stapte uit om me te helpen mijn fiets op te tillen. De mensen zijn echt erg behulpzaam en vriendelijk.
Ook stond ik me op straat in te smeren met zonnebrand, kwamen twee vrouwen naar me toe, tsssss ( manier van aanspreken, beleefder dan hee roepen) wat are you doing, is it because of the sun?!

Uit werk even snel langs internetcafe, ik wilde wat dingen opzoeken en was erachter gekomen dat mijn 2 uur credit 7 dagen geldig was ipv 1 zoals ik dacht.
Onderweg kom ik ook allerlei grappige teksten tegen zoals op winkeltjes Kwik health, en een transportbus van het Deutses Rotes Kreuz uit het jaar kruik, en mensen die een shirt leuk vinden vanwege de kleur, waar dan reclame op staat voor een bedrijf, of volunteer op staat.

Hierna bij de office Lieke ontmoet. Zij gaat in twee verschillende scholen bijles geven. We hadden niet zoveel tijd om te kletsen want daarna ging ik samen met Haruna, neefje van Namaawu, langs het Tamale west hospital omdat het erg rustig is in de kliniek en ik 's middags nog wel iets nuttigs kan/wil doen. Ze wilden wat dingen vragen dus even op gesprek bij de directeur en de hoofdzuster. Maar ze leken oprecht blij en hartelijk. Ik moest nog wel even een kopie van mijn diploma laten zien, gelukkig had ik die gekopieerd thuis. Dus vanaf maandag start ik daar vanaf 13-16/17uur op de eerste hulp. Het zag er allemaal interessant it, dus ik heb er zin in en ben heel benieuwd! Uiteindelijk dus laat thuis. Niet veel meer gedaan.
Heerlijk rijst gegeten, dat was weel het lekkerste tot nu toe!
Wanneer de kinderen naar bed gaan komen ze allemaal om hun beurt ' slaap lekker' tegen me zeggen. Er is een gat onderaan mijn deur waar ze dan even naar binnen willen kijken.
Ik verwacht dat ik op een dag geen zin meer heb om elke dag een stukje te schrijven maar tot nu toe vind ik het wel een fijne afsluiting van mijn dag.

Vrijdag 15 januari:
Vandaag weer een lekkere dag achter de rug en alweer weekend! Wederom rustig in de kliniek, hiermee bedoel ik dat er tot 12 u steeds wel wat te doen is en je continu bezig bent, maar niet heel druk en daarna heb je af en toe wat te doen. Ik kijk uit naar maandag! Dit was mijn dressing-week, de wondzorg samen met Desana, volgende week meer infusen en injecties al heb ik dat nu ook al heel geregeld gedaan.
De meeste mensen zijn wel wat wantrouwend naar me, van weet die blanke wel waar ze mee bezig is!? En dan hebben ze liever dat een bekend iemand het infuus doet, of de wondzorg.
Uit werk heb ik Namaawu gebeld zodat ik kon meeten met Lieke. We hadden bij de Star afgesproken, dit is een knalblauw gebouw waar veel westerse mensen komen om wat te drinken, kletsen, en in het weekend kan je er ook uitgaan. Haruna, de neef van Namaawu en tevens ook verpleegkunde, bracht Lieke en bleef gezellig dus merendeel Engels en af en toe Nederlands. Hij werkt in een ziekenhuis buiten de stad dus kon me op medisch gebied ook heel wat meer vertellen over de gang van zaken in het ziekenhuis teen opzichte van de kliniek. Ik vertelde hem over het onhygiënische werken in de kliniek en dat ze zeggen dat ze het wel weten maar het dus niet doen. En dat de mensen liever de zorg van een bekende hebben dan van mij.
Hij zei dat dat niet te maken heeft met mij maar meer met dat ze weten dat de wondzorg dan meer pijn zal doen en het daarom liever niet hebben, en dus niet de gevolgen snappen van een niet genezende wond. En ook de multitreatment waar ze hier aan doen, dat gebeurd dus niet in de ziekenhuizen, daar wordt bloed afgenomen, diagnose gesteld en dan behandeld. Ik vind het lastig want ik alleen kan toch geen beleid gaan veranderen in de kliniek, dus zeg en doe maar steeds hoe ik gewend ben om te doen en waarom.

Haruna is moslim, maar heeft wel een iets westerse en andere kijk op het leven in Ghana als de ouderen zegmaar die ik tot nu tie heb gesproken, dus wel interessant. Ook erg vriendelijk, hij is bereid om te helpen met het regelen van uitstapjes naar Mole national park of krokodillen bij Paga bijvoorbeeld of een keer uitgaan hier in de stad. En ook wel fijn dat het familie is, dan is het in ieder geval vertrouwd!

Ik heb de kinderen beloofd naar de swimming pool te gaan morgen. Dus ik heb na werk vandaag een bal gekocht zodat we wat kunnen spelen. Ik realiseer me nu dat ik geen handdoek heb, maar die heb ik toch ook eigenlijk niet nodig, neem mn sarong wel mee. Haruna zei ook dat ie wel zou komen, ik ben benieuwd.

Net nog even met de kinderen gespeeld, zo eten en ik denk dat ik het wederom niet al te laat maak, vind het ook heerlijk om 's avonds wat tijd op mijn kamer te hebben.