Over de helft....

Week 4
Vrijdag 22 januari:
Het bleek inderdaad geen probleem dat ik een dag niet kwam naar de kliniek.
De vrouw zat voor mijn kamer op de grond en ik had geen idee hoelang het nog zou duren voor ze zou gaan bevallen, maar al snel hoorde ik haar persen, dit gebeurd op handen en knieën. Toen vond ik het toch wel handig om Hadija te roepen en zodra ze aan kwam lopen kon ze het kindje ongeveer opvangen. Een jongetje! Echt bizar. Ik spreek natuurlijk niet uit ervaring, maar als je dit ziet dan vraag je je toch wel af waarom Europese vrouwen zoveel meer uiting van pijn hebben.
De vrouw bleef lange tijd in mijn ogen emotieloos. Ik mocht de navelstreng doorknippen! En na de geboorte vd placenta, naja dit werd eruit getrokken, was het voor de moeder tijd om te rusten en voor ons om het kindje te badderen. Dit ging allemaal op het Ghanese tempo, om alle spullen te verzamelen, met als gevolg dat de baby een tijd lang gewoon op de grond lag te bibberen in mijn ogen. Het zal vast zijn doel of redenen hebben maar ik vond het wel zielig. Het bad vond hij wel fijn. En in plaats van aanleggen aan de borst kreeg de baby zijn eerste slokken water uit een kalebas naar binnen gegoten. Daarna was het ook voor de baby tijd om te rusten. Al die tijd heeft de moeder het kind niet aangeraakt. Echt niet voor te stellen.
Ik geloof dat het 4 dagen duurt voor de baby een naam krijgt omdat ze eerst willen weten welke naam bij het kind past.
Ik wilde daarna nog graag iets voor de vrouw kopen om haar te bedanken en ook moest ik nog even geld pinnen voor de zekerheid en wilde ik nog even langs het internetcafe om mijn verhaal van deze week plaatsen.
Al met al dus een beetje gehaast, want de vrouw zou vertrekken zodra de man haar kwam ophalen..ik bleek dus inderdaad ook te laat terug te zijn, helaas.
Maar geen probleem want mijn 'zus' is zwanger dus ik geef het wel aan haar als ik hier wegga.

Nog geholpen voor ik wegging met een van de drankjes maken, die mijn zus maakt en aan de kant van de weg verkocht worden. Er gaat veel water in, een soort vrucht, kapot geknepen en verdund met water en ook gember en veel suiker. Het smaakt lekker maar ik durf het niet zo goed te drinken omdat het leidingwater is, of pipewater zoals ze het hier noemen.

Rond 13 u was ik bij de office van meet africa, en lieke was daar ook. Verbazingwekkend genoeg was de rest er ook al vrij snel. Maar het bleek dat zij nog moesten bidden en eten. Dus we vertrokken uiteindelijk toch om 14.30u. Rond 17u waren we in Bolgatanga. We hebben echt hard gereden. Sommige stukken 160 km per uur, maar ik hield me maar voor dat zij de weg wel goed kenden en hopelijk ook de gaten erin en dat zij ook graag levend daar aan wilden komen:-)
Het bleek dat we eerst wat spullen her en der moesten afleveren voor we naar het gezin gingen waar we zouden slapen. Dit was bij Wahab thuis. Hij is van meet Africa in Bolgatanga. We aten en sliepen bij hem thuis. Ook hier zijn de mensen allemaal erg hartelijk, alleen spreken ze hier weer een andere taal, dus communiceren is weer niet makkelijk. Roger die onze chauffeur was komt oorspronkelijk hier vandaan, dus eerst even gedag gezegd bij zijn familie. Daarna gedoucht en gegeten, we aten riceball met pindasoep. En het plan was om nog te gaan stappen, maar uiteindelijk was iedereen moe en gingen we rond 23u slapen.

Vandaag heb ik toch maar Whatsapp gefixt op mijn Ghanese telefoon, het internet is niet duur en het maakt contact met thuis en de mensen hier toch een stuk makkelijker!
Het noorden van het land is armer dan de rest van het land en dat is duidelijk te merken aan de manier van wonen, iedereen woont hier echt in van die hutjes in compounds. En ook is zijn er minder waterleidingen, veel gezinnen hebben een pomp waar ze water moeten halen een stuk verderop. Alleen het huis waar wij verbleven was prima, er was een wc waarvan zelfs het doortrekmechanisme functioneel was! Wat een heerlijkheid..haha en een douche die betegeld was. Het huis was in verbouwing. Dus vandaar dit alles nieuw.

Zaterdag 23 januari:
Van tevoren had Wahab gezegd dat we een beetje uit konden slapen want het was in Bolga niet zo lawaaierig als in Tamale. Wat een heerlijkheid leek dat. Maar ik was even vergeten dat er wel gewoon dieren rondlopen, geiten en kippen die er toch wel voor zorgen dat je echt rond 6u wel wakker bent. En ook de muizen over het plafond trokken geregeld mijn aandacht. Ik ben niet bang voor muizen maar het is toch wel een fijn idee dat er nog een klamboe tussen zit.

De dag van de begrafenis van Haruna 's moeder. Roger, en een familielid van hem, zus, nichtje, vriendin, geen idee, Elisabeth, gingen ook mee. Het was de 2e begrafenis of eigenlijk crematie. De echte crematie heeft plaatsgevonden in Accra, waar ze overleden is, 40 dagen terug en dit afscheid vind plaats in het geboortedorp van zijn moeder.
Het voelde erg vreemd om in vakantiekleding mee te gaan, maar toch was dat niet erg. Daar aangekomen bleek dat het eigenlijk alleen een soort laatste dankbetuiging was aan het leven wat zijn moeder heeft gehad met veel mensen en vooral veel bidden door hoge heren of priesters en muziek. Wij verstonden er natuurlijk helemaal niks van en na een tijd daar te hebben gezeten, bleek dat er nog een soort van presentatie was die Wahab zou geven aan schoolkinderen, en waar we ook wel konden kijken.
Het bleek dat het ging om kinderen waarvan de ouders te arm waren om schoolgeld of schoolkleding of spullen te kopen en die dus niet naar school gingen dat zij een geit uitgereikt kregen door een bepaalde sponsor of allerlei donaties van bijvoorbeeld blanke mensen. Ze zouden met het geld van de geit of de lammeren van de geit, de komende jaren hun eigen spullen kunnen kopen. Naast het zorgen voor de geit levert het ze dus ook geld op. We voelden ons wel aardig gebruikt als reclamemateriaal.. maar goed..de kinderen blij.
Daarna terug naar Haruna en familie. Uiteindelijk kregen we daar lunch en daarna gingen we naar de Bongo hills. Dit is een natuurgebied met heel veel grote stenen. Erg mooi! Maar nog wel een heel stuk lopen en daarna klimmen. Als ik dit van tevoren had geweten had, had ik niet mijn lange rok een teenslippers gedragen;-). Maar het was het zeker waard!

Gedurende de dag zijn er altijd wel dingen die anders lopen dat verwacht of gepland. Of wanneer je weer eens zit te wachten, en wanneer je weer niet begrijpt waarop, heeft dit uiteindelijk meestal wel een verklaring.

Na de klim gingen we terug naar het huis van Wahab. Daar gedoucht en gegeten. We aten banku of tz ik weet het eigenlijk niet met bitterleafsoup, het leek op hele bittere spinazie soep. Ik kon het wel eten, maar Lieke vond het echt heel vies. Daarna wederom moe en ging ons plan om uit te gaan wederom niet door.

Zondag 24 januari:
Weer een rommelig nachtje, ik ben blij als ik weer gewoon thuis, als in mijn gastgezin kan slapen...
Vandaag naar Paga om de krokodillen te spotten en daarna langs het Pikworo slavecamp te gaan. Bij aankomst bij het krokodillen reservoir betaalden we voor een kip, om die aan de krokodil te voeren zodat hij geen honger meer had en wij met hem op de foto konden. Nou bij het geluid van de kip kwam de krokodil al uit het water maar in plaats van de kip greep hij een geitje wat ook in de buurt was en weg was de geit. We gingen daarna naar een andere krokodil. Ik durfde hem aanvankelijk niet aan te raken, maar uiteindelijk toch gedaan! Het voelt erg hard. En een hele fotosessie volgde...
Daarna een rondleiding over het slavenkamp een stuk verderop. Indrukwekkend en nu echt niet meer voor te stellen.
De mannen wilden schijnbaar nog langs hun senior high school van vroeger, dus daar weer een tijd gewacht en gekletst. Uiteindelijk lunchten we rond 16 uur. En daarna op onze terugweg naar Tamale. Er bleek weer iemand anders ook mee terug te gaan dus we zaten weer met 3 op de achterbank te stuiteren.
Steeds als we een nieuw gebied inkwamen, stond er security en geregeld moest de kofferbak open, geen idee waarop ze controleren, maar gelukkig konden we gewoon doorrijden.
Het was een koele en zowaar bewolkte dag, de zon kwam alleen tegen het einde van de middag even, ook wel eens heerlijk.

Uiteindelijk even voor 20u thuis. Ik werd dolenthousiast welkom geheten..ik was echt blij om weer thuis te zijn. Gelukkig kon ik zelfs nog wat eten..en zowaar heerlijke rijst met een groot stuk vlees. Super. Nu voelde ik me nog schuldiger dat ik niet echt iets heb meegenomen, behalve wat pelpinda's die we meekregen bij vertrek van Wuhab's moeder. Even met de mensen en kinderen gekletst, maar ik ben moe, dus ga nog even schrijven en dan lekker slapen.

Maandag 25 januari:
Vanmorgen weer fijn om alle collega's weer te zien, bijna iedereen vroeg waar ik zolang geweest was, dus het lijkt wel alsof ik een soort van nodig ben of gemist wordt..dat is wel een fijn idee. Iedereen wilde de foto's van de krokodillen zien. Het voelt wel vreemd dat ik degene moet zijn die de locals dingen uit hun eigen land gaat laten zien, maar bijna niemand kan hier uitstapjes maken of vakanties doen omdat dat gewoon simpelweg veel te duur is.
Ik was vroeg op werk en tegenover werk woont een aardige man die leren dingen kan maken, dus op kwart voor 8 zat ik in zijn huis/atelier om een praatje te maken en zijn werk te aanschouwen. Ik ga denk ik vragen of hij een paar slippers voor me kan maken.
Abu baba...( baba is kapper en Abu is zijn naam) weer gesproken en het duurde wederom een tijd voor de collega's er waren. Het was een vrij rustige ochtend maar wel gezellig. Sinds het zwembad heb ik een paar rare plekjes om mijn mond zitten, en nu ook in mijn oor, dus na ruim een week dus maar even gevraagd of ik er misschien een antibioticazalf op kan smeren. Kreeg ik ook gelijk pillen erbij, nou ik kijk wel even of het met de zalf opknapt. Ik wilde het kopen in de apotheek van de kliniek, maar ik mocht echt niks betalen..onder het mom van; je bent nu in Afrika en jij werk voor ons en zo doen wij dat nou eenmaal. Nou oké dan, of eigenlijk niet oké maar ik mocht echt niks geven.

Ohja ik weet ondertussen ook het toilet van de wijk te vinden. Tot nu toe had ik het steeds kunnen vermijden, maar mijn darmen laten zich niet helaas niet altijd plannen. Het voelde aardig gênant, om eerst al te melden aan collega's dat ik naar het toilet moest. Vervolgens werd ik van het kastje naar de muur gestuurd om de weg te vragen dus voor mijn gevoel keek iedereen me na..achja we zijn allemaal mens. Uiteindelijk was het denk ik ruim 500 m lopen.

In de middag naar het ziekenhuis waar het redelijk rustig was. Het is om 17u, als ik wegga bij het ziekenhuis echt chaos op de markt en in de stad. Ik doe er dan ook vaak wel 45 min over om thuis te komen.

S'avonds banku met pepe soep, geholpen met afwassen, wat eigenlijk niet mag van Hadija omdat de kinderen dat moeten doen en ik niet. Maar daar ben ik het dus niet mee eens, en heb gewoon afgewassen...

Dinsdag 26 januari:
Een gezellige 'werk'dag gehad. Ik heb mijn instelling maar veranderd om als doel gewoon maar gezellige dagen te hebben met collega's in plaats van daadwerkelijk nuttig te willen zijn. En tijdens gesprekken komen er altijd wel leermomenten tussendoor.

Samen gewerkt met Deen. Een vlotte verpleegkundige voor Afrikaanse begrippen.
Ik wilde vandaag bonen en rijst meebrengen voor mijn gezin, dus vroeg ik collega's welke prijs normaal is omdat ik anders zeker afgescheept zou worden. Nou nog geen 10 min later liepen we op de markt en had ik rijst en bonen. Erg lief weer om me te helpen. En denk maar niet dat ik het zelf mocht dragen. Zelfs niet naar mijn fiets toen ik naar huis ging, haha.
Ik ben nog even langs de office gefietst want Wahab en Lieke zouden daar mogelijk zijn, maar allebei niet, dus heb ze gevraagd om elkaar morgen daar te zien.

Ik heb de kinderen allemaal een potlood of pen gegeven, net wat ze gebruiken voor school , wanneer ik iets uitdeel is het lastig om ze allemaal bij elkaar te hebben maar als ik een iemand oversla of vergeet dan heb ik direct scheve gezichten of een huilend kind, dus elke uitdeel-aktie, al is het maar een snoepje, potlood, ballon of gewoon aandacht, het vergt voorbereiding om te bedenken wanneer en hoe.

Ik heb vannacht een beetje te kort geslapen, dus hoop vanavond wat eerder te gaan slapen! We aten rijst met groundnutsoup, pindasoep met veel peper. En daarna ben ik een boek gaan lezen op mijn kamer.

Woensdag 27 januari:
Vanmorgen was een wonder, niemand heeft me onderweg gedag gezegd.
Onderweg begin ik de bedelaars of zwervers al te herkennen. Er zijn er veel in het centrum. Of soms zie ik mensen met open benen of wonden die op straat leven, waarvan het wachten is op infectie wat waarschijnlijk hun dood gaat worden omdat voor de gemiddelde burger ziekenhuis zorg al bijna te duur is laat staan voor deze mensen.

Ik was weer veel te vroeg op werk, althans ik ben normaal op tijd en de rest is laat.
Maar ik heb mijn ereader meegenomen en dat is wel heerlijk vermaak als ik toch zit te wachten.
Het was een lekkere werkdag, in het ziekenhuis zowaar actie, het was snel 17u. En ik zou om 17u bij de office zijn, maar ik was dus Ghanese tijd pas daar. Wahab was er, Namaawu en Lieke, gesproken over weekendplannen. Lieke en ik gaan koken dit weekend. En ik wil de laatste twee weken anders indelen qua werk om ook in het ziekenhuis wat hele diensten te kunnen draaien, dus dat ga ik morgen bespreken.

Laat thuis, het was bijna donker, rond half 7 dus. Ik kon douchen en aanschuiven. Mijn rijst en bonen..lekker!

Ik ben blij dat ik de ervaring mag hebben om toch ook hier in het ziekenhuis te kunnen werken ipv alleen in de kliniek. Althans, steeds meer wordt ik me ervan bewust dat ik daar niet echt blij van kan worden. De faciliteiten en mogelijkheden zijn zo beperkt. En ook al zijn er de medicijnen, apparaten of mogelijkheden dan is het nog maar de vraag of de patiënt of de familie het kan betalen. Zo staat er bijvoorbeeld dagelijks in het doktersplan dat er een ecg of ct gemaakt zou moeten worden. Maar een ecg kost 20 cedi, is 5 euro en een ct scan moet in een ander ziekenhuis worden gemaakt en kost 300 cedi, 75 euro. Er blijven dus vaak diagnoses onbekend, en meestal worden er dus meerdere dingen behandeld. Of bijvoorbeeld vandaag. 2 stoke patiënten, halfzijdig verlamd, geen scan, dus niet te beoordelen of het een bloeding in het hoofd is of niet, dus ook geen behandeling, en alleen afwachten, want een stroke revalidatie proces hebben ze ook echt niet.
En bijvoorbeeld een vernevelapparaat op de afdeling. Vandaag 2 mensen die het acuut nodig hadden. Weer een probleem.
Een andere pt was onrustig, zij werd op het floorbed gelegd om te voorkomen dat ze uit bed zou vallen. Maar patiënt of familie wordt hierover of omtrent de behandeling niks uitgelegd.
Wat wil ik graag Dagbanli spreken om met de mensen te kunnen praten of hun klachten uit te vragen of dingen uit te leggen. Maar dat gaat dus helaas niet.
En veel verpleegkundigen zouden het ook 10 keer liever anders zien omdat ze op school wel leren hoe het anders is, kan of hoort. Maar toch blijven ze de zorgcultuur hanteren die er is ondanks dat ze dat dus ook anders leren dan hoe het in de praktijk is.

Nog wat andere grappige dingen:
De kinderen spelen hun eigen variant van pesten met mijn kaarten, iedere avond vragen ze om mijn kaarten en soms doe ik mee en soms niet. Zo grappig om hun 'laatste kaart' te horen, ze maken er iets van wat lijkt om loste kart, kast lost.
Of wanneer ik thuiskom uit werk is de eerste vraag of ze mogen spelen met de bal die op mijn kamer ligt.

Zelfs Herbalife is hier al aangekomen en er hangen posters op muren.

De vrouwen waar ik iedere middag eet vinden het geweldig dat ik elke dag wat anders wil proberen en ik dus steeds weer terugkom.
Er gaat ook geen dag voorbij dat ik alleen zit te eten, altijd wel een praatje.

Ik blij ben met mijn piepende rem op mijn fiets omdat mensen zo makkelijk aan de kant gaan.

Er staat al 10 dagen een vrachtauto aan de kant van de weg, waar ook iedere dag aan gesleuteld wordt. Het zal me niks verbazen als de chauffeur er s'nachts ook slaapt, maar tot op heden is hij dus nog niet gerepareerd.

Soms is het Dumso, en dat betekent light is off, oftewel stroomstoring.

Hier doucht niemand, they are all going to bath, en dat betekent insoppen met een emmer. Het gebeurd erg grondig want ze doen er aardig lang over. Ik ben blij dat ik nog een aantal echte washanden van thuis mee heb genomen om al dat stof van me af te krijgen.
En soms doet ook de douche het niet..ik dacht eerst dat het te maken had ze dan de waterkuub aan het bijvullen waren, maar die verklaring klopt niet. Dus geen idee hoe het wel zit, af en toe heb ik dus ook mijn was emmer nodig!

Mijn Suhuyini naam wordt vaker gebruikt dan Marieke, of ze maken er Moorika van, klinkt heel grappig, maar ik luister dus naar Suhuyini, Aunty Marieke, en ook Wumpini, want zo heten ook veel vrijwilligers schijnbaar.

Op ieder druk kruispunt staat politie of beveiliging, met geweer of dolk. Ik weet niet zo goed of ik dit beangstigend of veilig vind. Waarom staan die mensen daar. Tot nu toe heb ik ze niet in actie gezien en hoe vaak ik ook door rood fiets, ik heb nog steeds geen boete.

De mensen zeggen hier sorry voor alles wat zowel door schuld gebeurd maar ook dingen waar niemand iets aan kan doen, maar wat wel vervelend is. Bijvoorbeeld het weer is niet fijn. Iemand is ziek. Of zelfs als iemand overleden is. De reactie is dan ow sorry.

Ik ben blij dat ik mijn dikke vest toch heb meegenomen want dan functioneert al een aantal weken als kussen.

Donderdag 28 januari:
Terwijl ik dit dagverslag typ realiseer ik me dat ik echt al over de helft van mijn verblijf hier ben en dat vind ik erg jammer...de tijd gaat snel!
Maar tegelijkertijd heb ik ook al heel wat ervaringen opgedaan en dingen meegemaakt. Fijn dat ik nog ruim 3 weken heb...ik geniet van de dagelijkse dingen, maar merk tegelijkertijd dat ik mijn westerse gedachten vaak niet kan stoppen, als snel ergens willen zijn of wachten toch eigenlijk zonde van de tijd vinden, of in ieder geval die tijd op wil vullen met gezelligheid of lezen.

Het is al een aantal dagen wat meer bewolkt, dat betekent dat de zon rond 9 uur komt, ipv 7 uur en er staat een harde wind. Ik vind het niet zo erg, maar de mensen hier vinden het echt koud. Wat wel vervelend is, is dat de lucht nog stoffiger is, vanwege de droogte.

Ik was laat op werk voor mijn doen, want ik moest wachten op mijn brood, en dat kreeg ik zelfs van de patiënten te horen. Het zijn vaak dezelfde mensen die met hun wond terugkomen, en die dus met mij meewachten als er nog niemand anders is...
Vandaag was een erg leuke werkdag. Bizzy-bizzy, i like it! In de kliniek waren we met een mannetje minder, waarom geen idee, maar in ieder geval was ik daardoor ook echt nodig. En mijn favo collega Jakubu en Hanan waren er.

In het ziekenhuis was een ernstig zieke dame binnengebracht. Waarschijnlijk peritonitis en moest geopereerd worden. Dus ze moest over naar het teaching hospital. Dat werd een ritje ambu, met gillende sirenes door de drukte van de stad. Sorry voor de patiënt, maar ik vond het gaaf om mee te maken.
Meer dan een brief afgeven en de vrouw tillen met de brancard was ons werk niet, maar ik weet nu ook hoe dat ziekenhuis eruit ziet.
Later weer terug. Mijn overenthousiaste collega Deen was er, dus gezellig. Er kwamen nog 3 patiënten binnen. Allemaal erg ziek. Venflons, infusen, katheters, maagsonde...ik voelde me vanmiddag helemaal in mijn element..en ging laat naar huis. Ik heb geregeld dat ik volgende week maandag,dinsdag en woensdag in het ziekenhuis werk om ook een aantal hele dagen daar te ervaren. Wederom heb ik er zin in!

Op de terugweg wilde ik nog langs de supermarkt want ik heb de kids de hele week nog geen snoepje gegeven. Ik was op zoek naar een supermarkt, waarvan ik dacht dat ik hem wist te vinden, maar dus niet..Dit zorgde ervoor dat ik bij thuiskomst gelijk aan het avondeten kon, foufou met een lekkere soep, ik denk dat het bra was, heb het nog niet eerder gegeten.

Vrijdag 29 januari:
Ik was al vroeg wakker vanmorgen, rond 4 uur, ik weet niet waarom, misschien omdat de haan ook te vroeg was, maar ik ben maar gaan lezen.

Weer genoten van vandaag. Ik weet eigenlijk niet precies waarvan maar gewoon alle mensen om me heen. Als ik wil zou ik met iedereen kunnen praten op weg naar werk en daar nooit aankomen omdat er genoeg mensen zijn om de hele dan mee vol te kletsen.
Maar gelukkig ben ik daar wel aangekomen en voordat er andere collega's waren kwam Jakubu me ophalen om naar een patiënt thuis te gaan. De man heeft al zo'n 3 maanden een open been en dit wil niet helen met de traditionele geneeswijze, dus nu is de familie ook zover dat ze inzagen dat hij de reguliere zorg nodig heeft, maar ze hebben geen geld voor het ziekenhuis. Jakubu heeft avonddienst maar wil dit graag doen en gaat dus twee keer per dag naar de man toe thuis voor wondzorg en iv anti biotica. Hij had afgesproken dat hij ook de man zijn glucose nuchter wilde controleren, gelukkig geen diabetes. De wond gereinigd met waterstofperoxide. Mijn god wat moet dat pijn doen, maar de man heeft pijn dus het kan nog genezen.
Na deze klus vond hij dat ik ook het stadium van Tamale gezien moest hebben dus met een omweg reden we naar huis. Het stadium is erg groot, en het wordt voor allerlei doeleinden gebruikt, het was er nu rustig.

De werkdag verder was prima. Mijn collega's lopen volgens mij meer buiten de kliniek dan dat ze werken, maar ik vind het wel prima. Ik weet ze te vinden als ik ze nodig heb. De injecties zijn vaag en ieder kind heeft een dosering op inschatting omdat de leeftijd niet klopt of het kind veel kleiner is dan zijn leeftijd zou moeten zijn, dus de kinderen wil ik altijd navragen voor ik de injectie toedien.
Tussen de middag kenke met pepesoep gegeten en rond 14 u wilde ik naar huis gaan, maar toen kwam er een jongen binnen waarvan zijn wenkbrauw gehecht moest worden. En dat mocht ik doen. Ik heb het geweigerd omdat het in zijn gezicht is en ik niet zijn aangezicht wil verminken door mijn eerste hechtkunsten. Dus ik heb alleen de verdoving gedaan. Hopelijk de volgende keer dat ik het mag doen.

Uit werk de supermarkt gevonden, hij was op de plek waar ik dacht dat hij was, maar een stuk van de weg af waardoor ik het niet kon zien de dag ervoor. Daar de pannenkoeken ingrediënten gekocht..althans bijna alles...alleen nog ei en meel, maar dat moet in de buurt van mijn familie wel lukken.

Thuis wilde ik, eindelijk na drie weken, mijn Ghanese kleding ophalen, maar helaas het bleek te krap, dus hij is nu weer terug. En mijn moeder heeft me foto's laten zien van de afgelopen jaren...leuk om te zien. We zouden ook morgen naar prayers ofzoiets, wat volgens mij iets betekent als een hele dag bidden, maar dat gaat nu niet door, ik denk omdat mijn kleding nog niet af is. Nou niet zo erg want dan kan ik morgen lekker mijn eigen dag indelen.

Rond 17 u nog even bij de office geweest om de plannen voor het koken dit weekend te concretiseren. We moesten wachten op Wahab. Maar Loes en Sanne, andere vrijwilligers waren aangekomen en dus wel leuk om hen even te zien.

Morgenmiddag gaan we naar Sognayilli omdat we, Lieke en ik, samen met Wahab van meet Africa gaan koken en savonds willen we uitgaan en dan kunnen we daar blijven slapen in het guesthouse van meet Africa. Ik heb er zin in.

Vanavond net voor donker thuis, en gelijk aan de TZ met groundnutsoup. Het lijkt wel steeds lekkerder te worden het eten hier. Al ben ik blij dat ik van pittig eten hou, want overal gaat aardig wat peper in.

Op het moment van schrijven is een van mijn kinderen in slaap gevallen naast me, schattig....en ik ga zo haar voorbeeld maar volgen!

Zaterdag 30 januari:
Alweer een beroerde nacht. Misschien de koffie..die ik heb gekocht!? Vanavond maar even laten. Ik had afgesproken om 6 u met mijn 'broer' Abdel Affif te gaan hardlopen..hij stond om 5.25u al op mijn deur te kloppen. Maar ik was toch al wakker dus niet erg. In het donker startten we. We liepen hetzelfde rondje al ik de vorige keer had gedaan. Alleen was ik daarna klaar en ging hij nog anderhalf uur voetbal trainen!

Ik zou vandaag met Hadija en nog iemand op stap naar 'prayers' in mijn nieuwe Ghanese kleren maar een van de kinderen kwam gisteravond zeggen dat het niet doorging, maar eenmaal terug van hardlopen gingen we toch wel. Nou plannen veranderen in ieder geval continue. Ik weet ook niet of het kind me wilde voorliegen, het niet goed uit kon leggen, of het gewoon niet goed begrepen had...en zal het ook niet te weten komen...erg lastig soms die communicatie.
Ik had me verheugd op een dag voor mezelf en eigenlijk had ik helemaal geen zin om een hele dag volgepland te hebben. Maar goed ik ben wel blij dat mijn moeder het leuk vindt om me mee op sleeptouw te nemen..
In ieder geval, we zouden ivm koken om 7 u vertrekken en om 15 u terug zijn, dit werd van 9 tot 18u. Lieke was ziek vandaag, dus koken werd toch niks, helaas, dus de vertraging was niet erg. Behalve dan dat ik het echt niet leuk vond daar.
Het was een vreemde dag. Het was een Christendag buiten waarbij de priester met zijn volgelingen al schreeuwend in twee talen, Engels en Dagbanli, het geloof betuigden. En dat ook van alle toeschouwers afdwongen, ik vond het nogal intimiderend overkomen maar de mensen hier weten niet beter. Een kerkdienst duurt lang, maar 5 uur lang luisteren, bidden en kijken, is echt te lang. Later kwamen er allerlei voorbeelden aan bod waarin bleek dat God aanwezig was om de bevolking te helpen. En als laatste was er een soort van conversie. Waarin verschillende mensen ontspoorden, althans de kwade geesten of voorouders die er in hun leefden en die God of de priester dan moest verdrijven. Het zag er eng uit, alsof de mensen gereset werden ofzo. Ik denk dat ik deze dag maar bestempel als de minst leuke dag tot nu toe, maar wel een ervaring om nooit te vergeten, dat zeker!

Het duurde ongeveer anderhalf uur voor de taxi ons kwam ophalen. Toen werd Hadija ook wel een beetje ongeduldig.
Rond 18u nog even bij de office met Wahab gesproken over nieuwe zondag plannen. Waarschijnlijk wordt het koken niks en doen we dat in de loop van de week. Einde van de ochtend wil ik met de kinderen pannenkoeken bakken. En dan zien we wel wat de rest van de dag. Ik hoop naar de guidypass om gewoon even ontspannen te kletsen en wat te drinken.

Bij terugkomst hadden de kinderen mijn kleren gewassen wat ik eigenlijk vanmorgen wilde gaan doen. Ik doe het liever zelf, althans, zij hoeven dat niet voor mij te doen..maar tis fijn dat het gedaan is.
Rijst met saus en ei, had Hadija op de terugweg gekocht en dat heb ik in mijn kamer gegeten.
De kids schreeuwen om aandacht maar ik ben echt moe en heb er geen zin in, dus heb ze na een klein half uur allemaal mijn kamer uitgezet. ;-) ze zijn super lief hoor, maar soms even te veel...

Zondag 31 januari:
Een betere nacht! Vandaag uitgeslapen tot 7 uur. En mijn eerste boek uitgelezen!
Wel chill dagje vandaag.
Rond 11 u met de pannenkoeken gestart. Er is een elektrisch kookpitje en een koekenpan welke ik wilde gebruiken maar het was dumso (Lights-off) dus we moesten het op houtskool bakken. Ging erg langzaam, dus ruim 2 uur later had iedereen een pannenkoek op. Iedereen wilde heel veel suiker en boter op zijn pannenkoek en al snel waren alle buurtkinderen ook opeens de hele middag in onze compound. Maar geloof dat ze wel in de smaak vielen...

Lieke blijkt helaas malaria te hebben en dus alleen even bij haar langsgegaan vanmiddag. Ze was bij Namaawu thuis. Daarna een rondje gelopen en Lieke heeft nu ook mijn gezin gezien. Ik hoop dat ik nog een keer bij haar kan kijken.

Vanavond spaghetti gegeten, erg lekker!
Zin om morgen te gaan werken in het ziekenhuis. En ook om wat meer vrije tijd te hebben in de middagen.
Op het moment van dit schrijven gaat het licht nog steeds aan en uit. Ik ben blij met mijn powerbank zodat ik mijn telefoon meestal wel kan opladen.
Morgen kijken of ik met thuis kan skypen, en mijn verhaal maar weer eens posten, want dat is al 1,5 week terug...