Week 7; last week, sightseeing Ghana!

Week 7:
Zaterdag 13 februari:
Vandaag een klein beetje uitgeslapen, tot 7 uur. Rond 9 uur had ik met Lieke afgesproken om foto's uit te wisselen en om nog een kijkje te nemen in haar gastgezin. Leuk om het verschil te zien.
Daarna naar de kliniek om Inusa en de rest gedag te zeggen en de laatste foto's samen te maken. Ze waren allemaal erg dankbaar en blij met de cadeautjes en het geld! Ik heb ze verteld dat mijn idee was om er nieuwe matrassen van te kopen, maar dat ze zelf moeten kijken of dat de beste uitgave is.
Daarna nog even naar de vodafone om de laatste keer daar mijn week te posten en mail enz te checken.
Ik had met Roger afgesproken om gedag te zeggen. Ik was laat want 's ochtends was mijn band al aardig zacht maar nu was hij echt helemaal leeg. Dus ik moest die eerst zien te repareren anders kon ik echt niet terug naar huis komen.
Het verbaasde me al serieus dat ik in al die weken nog geen lekke band had gehad..met al die stenen, hobbels en glas af en toe op de weg. Er was een fietsenmaker om de hoek, dus terwijl ik met Roger had afgesproken kon hij mooi mijn band plakken. Helaas was hij alweer plat halverwege mijn weg naar de office.
Ik wilde mijn gehuurde fiets inleveren. Het laatste stuk heb ik maar gelopen. Gelukkig was het geen probleem dat de band lek was bij het inleveren.

Ik dacht dat we de vorige dag hadden afgesproken dat ik rond 15 uur pas weer terug hoefde te zijn ivm voorbereiding voor het feest. Maar toen ik thuis kwam bleek dat alles nog geregeld moest worden omdat ze dus op mijn geld aan het wachten waren. Ik had een paar mensen gevraagd dus hen maar gestuurd dat het Ghanese 5 uur was en dat ze dus rustig aan konden doen. Uiteindelijk was het eten rond 19 uur klaar. Lieke kon uiteindelijk toch niet komen, dus waren alleen Namawu, Ganyu, Gladys en Hamza er. We aten en dronken gezamenlijk. Daarna namen de kinderen afscheid door een liedje, versje of gebed op te zeggen. Het was minder indrukwekkend dan bij mij aankomst omdat ik het al een keer had meegemaakt, maar nog steeds wel ontroerend.
Hierna was het eigenlijk klaar...en wilde de gastmoeder eigenlijk dat ik bij de kinderen zou blijven om hen te vermaken de laatste avond. Maar ik was in al die weken nog niet een keer uit geweest op zaterdag avond en we wilden dat vanavond gaan doen. Naar Guidipass in town en misschien later nog ergens anders heen. Lieke en wat vrienden die ik ook wel ken waren er, Roger, Hamza en ik. Het was leuk. We hebben aardig gedanst..op alleen water en fris want niemand drinkt hier alcohol. Rond 1 u was het af. Ik was er eigenlijk wel klaar mee maar de rest wilde nog ergens anders heen. Dit zou traditionele muziek zijn, het zou om 22 uur starten maar toen wij aankwamen was het nog niet begonnen dus besloten we maar om wat te eten en naar huis te gaan.
Uiteindelijk bleef Lieke bij mij slapen omdat dat het handigste was om geen gezeur te krijgen. Ze heeft namelijk geen sleutel van haar gastgezin en had gezegd dat ze bij iemand bleef slapen, maar om gezeur met organisatie te voorkomen was het beter dat ze bij mij sliep.

Zondag 14 februari:
Gelukkig was het geen probleem dat ze was blijven slapen. Het was een kort nachtje, maar ik moest al mijn spullen nog inpakken, dus moest er wel vroeg uit...:-)
Normaal ben ik wel van de voorbereiding maar het leek wel alsof ik mijn vertrek zo lang mogelijk wilde negeren of uitstellen. Ook wat betreft voorbereiding wat ik deze week wil ondernemen heb ik nog helemaal niks gelezen...slecht..haha

Rond 8.30uur had ik alles ingepakt en overhandigde ik de laatste cadeautjes aan mijn gastgezin. En we maakten de laatste fotos. Ik voelde me nu al verdrietig en alleen. Bij de gedachte een week alleen te reizen en nooit meer in dit warme gezin binnen te komen...uiteindelijk iedereen gedag gezegd en op zoek naar een taxi. Wat een ellende al die spullen..ik wenste dat ik de helft niet had meegenomen en ow wat voel ik me nu toerist..haha...i dont like it!
Maar uiteindelijk goedgekomen. Hamza bracht me naar het juiste bus station en na ruim een uur wachten vertrok de bus naar Kumasi.
Ik dacht dat het korter reizen was maar tegen 17u waren we in Kumasi. Een bekende van Hamza zou me komen ophalen en naar guesthouse brengen in de buurt van het station naar cape coast.
Het eerste guesthoust 4 trappen op met bagage. Bleek het licht het niet te doen..dus maar weer naar beneden. Toen werden we aangehouden door de politie die vond dat we een helm moesten dragen en daarvoor moesten we wat geld betalen. ( 20 cedi uiteindelijk) Kumasi was drukker dan ik had verwacht. Abu bracht me naar een ander guesthouse. Dit was een fijne plek. Ik ging op pad voor wat eten. Bij een bar nasi met kip gegeten. Ik zat wat te lezen totdat er een vervelende gast niet bij me weg te krijgen was. Dus ben ik maar naar het guesthouse terug gegaan. Gedoucht en ik was erg moe. Dus ben gelijk gaan slapen.

Maandag 15 februari:
De volgende ochtend zou Abu me rond 6.30 komen ophalen. Dus op tijd was ik alweer wakker. Hij kwam na 7 uur. Het was inderdaad vlakbij het station. Ik kocht wat brood, want had nog niet ontbeten, voordat de bus vertrok.
Gaandeweg zag ik de omgeving steeds groener worden, het is hier beduidend mooier en groener dan in het noorden. Voor 12 u kwam ik aan in Cape Coast. Een taxi bracht me (voor teveel geld, maar nog steeds niet veel) naar het guesthouse. Het was een fijn guesthouse/ kamer dus prima. Met fan en gedeelde douche en toilet. Er was alleen nog een 3 p kamer vrij dus daar slaap ik vannacht en morgen kan ik naar een andere kamer.

Ik was nog geen 5 minuten in mijn kamer toen Wahab belde. Hij was vlakbij, bij een bar aan het strand. Ik ging erheen. We hebben wat gepraat en daarna zijn we samen naar het Cape Coast kasteel gegaan. Er was een andere toerist uit Zwitserland bij. Het kasteel was indrukwekkend over de geschiedenis van de slaven in Ghana.
Hierna hebben we samen nog wat gegeten en daarna gingen zij op de terugweg naar Accra. Ik bleef nog even aan het strand, althans bij de bar daar om wifi te gebruiken.

Het valt echt op dat de mensen hier meer gewend zijn aan blanken en toeristen. Ik ben hier een Obruni in plaats van Seleminga, en de kinderen willen je steeds aanraken en zeuren om geld, best vervelend soms. Er is veel armoede hier in Cape Coast, althans er leven heel veel mensen in kleine huisjes en veel mensen slapen zelfs buiten op straat voor hun huis of winkel.

Vanavond rond etenstijd had ik met Merel afgesproken. Uiteindelijk was er een jongeman Izzie uit Israël die ons vergezelde. We hebben dus de hele avond engels tegen elkaar gesproken. We aten bij oasis beach hotel. Erg toeristisch. Ik heb de red red geprobeerd. Gefrituurde plantain (banaanachtig) met een pittige bonensaus. Lekker! Tegen 23 uur was het wel mooi. Merel nam een taxi naar de campus van de universiteit en daarna moesten Izzy en ik de bewaker van de guesthouse wakker maken om naar binnen te kunnen...hij sliep voor/ tegen de deur. Morgen overdag wil ik naar Kakum Nationaal Park. Dit zou goed te doen moeten zijn met trotro.

Dinsdag 16 februari:
Vanmorgen was ik al vroeg wakker. Ik besloot om hier gebruik van te maken door te gaan wandelen en de stad een beetje te verkennen. Ik zou alleen van kamer wisselen van een drie p kamer naar 1 dus moest wel voor die tijd al mijn spullen in de bagageruimte zetten. Ik heb wat rondgelopen, gekeken, brood gekocht en naar het station gelopen om naar Kakum te gaan. De stad in de vroege morgen is een stuk gemoedelijker.
Na een aantal keer vragen en heel wat taxi getoeter te hebben genegeerd vond ik het station. Na enige tijd wachten was er een trotro waar ik mee naar het park kon komen.
Even na 9 uur was ik daar. Ik was vrij vroeg en moest even wachten op andere mensen om samen de toer te starten. Na 10 u startten we de canopy walk. Dit is een grote bruggenklimpartij tussen de hoge bomen. Ik had wat meer natuur verwacht en dit was eigenlijk alleen toeristenvermaak...maar evengoed wel erg leuk om te doen en de groep was gezellig. Ik besloot daarna als enige om nog een stuk te hiken en wat meer informatie te krijgen over het park en de bomen en hun medicinale werking. Het was interessant. Rond 12.30 was ik klaar. Daar even geluncht en rond 13 u een trotro terug gepakt naar cape Coast.
Ik wilde deze middag nog de stad vanaf een berg bezichtigen waar Ford Victoria op gebouwd is. Het was zoeken hoe ik daar naar boven kon komen. Uiteindelijk na vier keer vragen wist ik de weg. Maar het zou te gevaarlijk zijn omdat er soms mensen worden overvallen. Gelukkig was de jongen van het huis naast het Ford, na even lief kijken..., bereid om met me mee te lopen...er waren gelukkig geen gekke dingen, en wel een mooi uitzicht, dus blij dat ik de moeite had genomen om het toch te vinden.
De rest van de middag heb ik wat gerelaxt bij the Orange bar aan het strand.
Rond 18 u ging ik terug naar mijn kamer. Althans nieuwe kamer.
Ik heb gedoucht, althans met een emmer en een waterkommetje..en daarna op straat wat eten gezocht. Het werd weer rijst. Of ik snap het niet of ik kijk niet goed...maar ik zie hier nergens iets van tz, banku, foufou of kenke. Jammer want elke keer rijst is ook zo saai;-)
Ik zou rond 20 uur bij Merel zijn op de campus van de University. Ze had me uitgelegd hoe daar te komen. Ik heb de taxi chauffeur kunnen ompraten van 15 naar 10 cedi, wat echt wel een okay deal was voor de afstand die hij moest rijden...Trots op mezelf..haha.
We zaten daar, samen met Merels campusvrienden van allerlei nationaliteiten een tijd lang te kletsen. Het universiteitsgebied is echt enorm groot.
Het was gezellig. Rond half 12 besloten David en ik terug te gaan naar town. Deze taxi meneer liet zich niet zo makkelijk bargainen, het bleef 12cedi. De meneer voor de deur was nog, of alweer, wakker, dus binnenkomen was makkelijker...;-)
Morgen wil ik op pad naar Wli, dus niet al te laat opstaan, al is uitslapen toch lastig met al die straatgeluiden vanaf 6 uur.

Het aantal biertjes dat ik deze weken heb gedronken is vanaf vandaag niet meer op een hand te tellen;-) en the flushing toilets heb ik inmiddels ook twee handen voor nodig.

Woensdag 17 februari:
Vandaag rond 6 uur wakker, en rond 7.30 kon ik op zoek naar een taxi naar het busstation. Dus voor 8 uur kwam ik daar aan. Ik moest wachten tot de bus vol zat, dat duurde helaas nog twee uur voor we vertrokken. Dus al met al was mijn schema al aardig vertraagd. Ik wilde vandaag eerst met de bus naar Accra. Om daar vervolgens een vriend van Wahab te bellen/regelen om me te taxiën van het busstation naar Victorias huis om wat bagage te dumpen en daarna naar het trotro station om door te reizen naar Hohoe. Dit lukte allemaal:-)maar de trotro vertrok na 14 uur en dat betekende dat het al aardig donker zou zijn als ik in Hohoe zou zijn. Dus ik besloot om dan vanavond in Hohoe te slapen en morgen door te reizen naar Wli. De omgeving is hier trouwens prachtig. Het is de Volta regio waar ik nu ben. Heel veel groen vanwege al het water in de rivier en meer.
Na heel wat behulpzame mensen de weg te vragen vond ik het guesthouse waar ik wilde slapen, er was gelukkig nog plek. Ik was toe aan een douche en eten. Eerst maar eten want lunch was ook een beetje bij elkaar gesprokkeld in de trotro. Echt alles verkopen ze op straat, je kan het zo gek niet bedenken, of ze staan ermee naast de auto of langs de weg om onderweg ten verkopen.
Dus eerst maar op zoek naar eten. Een jongeman, Eric, wees me de weg en uiteindelijk hebben we samen kenke met pepe and fish gegeten bij zijn huis. En ja ik heb weer een telefoon en facebookvriend erbij..haha...prima hoor. Ik blijf me verbazen over de aardigheid en de gastvrijheid van de mensen. Kan ik daar niet wat van mee naar huis nemen?!:-) Daarna ging ik naar guesthouse terug voor terug voor een douche en wat chilltijd.

Donderdag 18 februari:
s' Morgens heb ik wat rondgelopen in Hohoe om een beetje een indruk te krijgen van de stad of dorp ik weet eigenlijk niet wat het is. Ik wilde ergens ontbijten. Dat werd in een andere lodge. Ik kon daar chill zitten. Daarna het gezin of eigenlijk de vader gedag gezegd en richting trotro gegaan. Dat bleek hetzelfde te zijn als een shared taxi...dus prima. Voor 5 cedi per persoon werden we drie kwartier later gedropt in Wli, een klein maar erg mooi, groen, en gemoedelijk dorpje.
Hier verblijven ook vrijwilligers van Ontmoet Aftika, die ik al kende, Floor en Wieneke en nog vier anderen. Dus had van tevoren contact gehad dat ik eraan kwam en wat leuk was om te verblijven en om te doen..
Erg handig:-). Ik ging naar de waterfall lodge, een mooie accommodatie, vriendelijke mensen en een prachtig uitzicht. Ik wilde hier twee nachten blijven.
Ik wilde vandaag in ieder geval de Wli falls gaan bezichtigen en de andere dag of dagen moest ik nog maar even zien.
Floor en Wieneke kwamen al snel de lodge binnen lopen..grappig om hen te zien en spreken. Maar het personeel wees me erop als ik de waterfalls wilde gaan bezichtigen, dan moest ik eigenlijk wel gaan nu....
Dus ik ging naar de tourist office en besloot de upperfalls te gaan hiken. Een jongeman Atsu werd mijn gids. Het was een pittige hiking maar zeker de moeite waard. De natuur is echt prachtig. Na ongeveer twee uur klimmen kwamen we bij de waterval. We hebben lekker gezwommen, wat uitgerust en daarna weer onze weg terug begonnen. Op de terugweg nog even the lower falls bekeken. Ook erg mooi. Hier zaten echt superveel vleermuizen.
Atsu was aardig en vroeg me die avond nog even langs te komen en zijn vrienden te zien. Prima. Ik ging terug naar de lodge om te douchen, eten, en wat te chillen.
Ohja en ik moest mijn kleren wassen want werkelijk alles was vies.
Ik had banku besteld, het was heerlijk, maar echt veel te veel.
Na het eten hing ik eerst even langs Atsu en vrienden, we hebben wat gekaart. Daarna ging ik naar alle Nederlandse vrijwilligers die altijd chillen op een vaste plek s'Avonds, het was gezellig, we bleven tot een uur of elf. Het was in het begin echt heel raar om weer even volledig Nederlands te spreken in een groep.

Vrijdag 19 februari:
Ik had rond 7.30u met Atsu afgesproken om onze volgende trip te gaan doen. Ik dacht de mountain Hadfadjato, maar uiteindelijk besloten we naar de caves in Lipke te gaan, dit was een langere hiking dan de mountain en het was een beetje bewolkt dus het uitzicht op de mountain zou niet top zijn.
We namen een taxi heen. Ik moest me inschrijven in het toeristenregister, maar de sleutel van het gebouw moest eerst nog gehaald worden. Daarna startten we de hiking. Het was een pittige klim naar boven. De gids vertelde het verhaal over de caves. Vroeger had het volk zich hier schuil gehouden in tijd van oorlog met de buurdorpen. Er waren zes grotten met allemaal hun eigen verhaal. Zoals de grot voor de chief, de spiongrot, de vleemuizen grot, de punishmentgrot, en nog twee die ik eigenlijk nu even niet meer weet. Het was een leuke klim om alle grotten te zien, kruip door- sluip door. Van veiligheidsmaatregelen hebben ze hier nog niet echt gehoord denk ik want sommige stukken zijn echt wel gevaarlijk, zo ook bij de upperfalls van gister.
Later toen we klaar waren hebben we samen gegeten toen we terug waren in het dorp. We aten foufou met pepesoup en ik had de keus tussen geitenvlees of bosratten ofzo. Nou daar hoefde ik niet over na te denken...!
Het is een beetje vaag, is ie nu mee als soort vriend of als gids, ik probeerde wat te vissen naar informatie en hij vertelde dat ie niet mee had hoeven gaan en dat normaal ook niet doet, dat ie dan alleen de taxi regelt. Dus dat probleem was ook weer opgelost:-).
s'middags hebben we samen bij de rivier gerelaxed. Atsu vroeg me of ik me niet alleen voelde als ik alleen reisde. Nou nee...daar krijg je hier echt geen last van...:-)!

We hadden rond vijf uur met alle vrijwilligers afgesproken om naar Hohoe te gaan om te eten en te gaan stappen. We namen de taxi. We aten bij een soort italiaans restaurant gerund door een Libanees. De meesten namen pizza. Ik koos couscous. We waren samen met Wieneke, Lisa, Floor, Jozef en Melvin, en later op de avond kwamen Clarinda en Adam van de organisatie ook nog.
Na het eten gingen we naar een soort buiten cafe, Obamas Garden, hier kon je zitten, drinken en poolen, maar er werd niet echt gedanst. We besloten rond 23u nog naar Malaysia te gaan om te kijken of we daar wat konden dansen...dat was zo...het was leuk..ook al voel ik me echt slecht tussen alle mini optredens van al die goed dansende Ghanese mannen...het was leuk!
Ik wilde eigenlijk pinnen nu ik in Hohoe was, maar de bank was gesloten ofzo, ik hoopte maar dat ik het redde om de volgende dag alles te betalen...
Tegen half twee waren we er wel klaar mee en gingen op zoek naar een taxi. Jozef en Melvin waren al eerder naar huis gegaan. De taxi was lastig, dus het werd een tuktuk. Dit was fun maar duurde wel bijna een uur om thuis te komen..met ze alleen in de tuktuk gepropt. Tegen drie uur sliep ik.

Zaterdag 20 februari:
Rond half 7 had ik de wekker gezet, dat was vroeg, maar ik wilde graag nog de Hadfadjato beklimmen. Dit is de hoogste berg van Ghana.
Na het ontbijt alvast mijn spullen ingepakt zodat mijn kamer vrij was. Ik mag gelukkig nog hier douchen als ik terug kom.
Ik had hier bij de toerist centre nog aardig wat souveniertjes gekocht wat ik dus nu ook allemaal weer moet meeslepen.
Bij de office aangekomen bleek mijn geld dus waarschijnlijk te weinig te zijn, dus besloot ik om maar terug naar Hohoe te gaan om geld te halen. Dit duurde lang want 4 van de 5 banken waren buiten werking. Gelukkig de laatste, waar ik een heel eind voor had gelopen...werkte wel. Dus de halve ochtend verder, maar met geld, kwam ik weer terug bij de tourist office.
Atsu had op me gewacht en op een motorbike gingen we naar de voet van de Hadfadjato. Dit was een ritje van zon 40 minuten door een prachtige omgeving.
De tocht naar boven was een vrij stijle klim van 900 meter. Het duurde ongeveer een uur. Daarna waren we boven...doordat het wat bewolkt was, was er niet een heel mooi uitzicht..maar ik was op de hoogste berg van Ghana geweest!!
Daarna weer terug. Het was fijn. Blij dat ik toch de keuze heb gemaakt eerst geld te halen:-) In de middag besloten we nog een keer naar de waterval te gaan. Francis was daar ook. Hij is een goede vriend van Atsu en staat ook genoemd als tourguide in de bradt gids. We zwommen nog een keer, dronken een biertje en relaxten wat.
Daarna was het tijd om te douchen, gedag te zeggen en een (weer:-)) een taxi naar Wli te regelen. Maar alvorens ik wegging moest ik eerst de palmwijn nog proberen. Dit was niet lekker maar ze drinken het uit kalebassen, wel grappig om geproefd te hebben.
Ik had het guesthouse gebeld of er plek was, dat was er dus dat was geen probleem.
Ik was er rond 18.30u. Ik had trek dus liep naar mijn kennissen hier in het dorp, Eric en familie. Eric moest ook nog eten, dus haalden we weer samen wat en aten dit bij zijn huis. Nog een tijdje zitten praten met zijn vader en broertje. Zijn vader is ooit getrouwd met een Nederlandse, dus kreeg de hele geschiedenis te horen. Na een uur vond ik het wel mooi. Tot morgen luitjes.

Zondag 21 februari:
Vanmorgen een langzame start..ik werd wakker rond 7 uur. Ik had de laatste dagen helemaal niks meer bijgehouden aan dagverslagjes..dus dat eerst even bijgewerkt.
Het gezin ging rond 9.30u naar de kerk. Ik had nog overwogen om mee te gaan maar wilde ook niet laat aankomen in Accra, dus besloot niet mee te gaan. Ik wilde nog wel even gedag zeggen. Dus ik was daar rond 9.15 uur. Ze hadden allemaal niet echt haast en eerst werd mijn ontbijt geregeld. Eric ging met me mee om een soort pap te kopen, ik heb dit in al de weken nog niet geprobeerd dus wilde dat graag nog. Er waren wel vijf soorten, uiteindelijk maar de oats gekozen, redelijk veilig;-) het was inderdaad wel goed te eten/drinken. Net als iedereen drink of eet ik uit zakjes. Ik mocht het alleen niet op straat opeten want dat staat niet netjes. Dus weer mee naar het gezin om daar te eten en nog gedag te zeggen. Ik heb drie keer gezegd dat als ze naar de kerk wilden ze zeker moesten gaan, maar uiteindelijk ging niemand, en ze vonden het denk ik leuker dat ik er was. Ze wilden mijn e-mailadres en telefoonnummer hebben...prima...het is alleen grappig dat ze mijn 9 altijd voor een g aanzien en dan altijd even verward raken.

Daarna mijn spullen gehaald bij het guesthouse om naar Accra te vertrekken. Het busje zat redelijk snel vol. Dus al vrij snel vertrokken we.
Weer 4,5 uur in een warme krappe trotro. Iedereen loopt hier met zweetdoekjes, dus niet alleen ik heb last van de warmte;-)
Ik vond het lastig te beslissen in welk deel van Accra ik de nacht wilde verblijven. Uiteindelijk een taxi geregeld. Ik vroeg hem me naar een hotel te brengen, maar dit hotel bleek dicht of gesloten, dus moest uitwijken naar mijn tweede keus. Er was gelukkig nog wel plek. Maar al vrij snel kwam ik erachter dat hier echt niks in de buurt is. Ik denk dat ik morgen vroeg hier wegga, mijn bagage bij Victoria dump en dan nog kijk wat ik kan gaan doen, om uiteindelijk rond 18 u naar de luchthaven te gaan.
Ik moest al een heel stuk lopen om wat te eten te scoren vanavond. Ik voelde me niet echt op mijn gemak in het restaurant dus nam mijn eten maar mee naar hotel. Alleen toen was het dumso..dus met mijn zaklamp mijn eten gegeten. Het duurde zon 1,5 uur. De rest van de avond maar wat gelezen en op bed gelegen, want ik ga niet de straat op in het donker in deze buurt.

Maandag 22 februari:
In de loop van de vorige avond bleek dat Hamza de volgende dag rond Accra zou zijn en dat we konden afspreken. Super! Hij kent Accra en zo hoefde ik me niet een hele dag alleen te vermaken. Ik had ontbeten met de left-overs van mezelf van de vorige avond;-) rijst met soep. James, de taxichauffeur kwam me s'ochtends ophalen en bracht me naar Victoria. Ik kon daar mijn bagage achterlaten en smiddags alles weer ophalen om naar het vliegveld te gaan.
Hamza en ik spraken in de ochtend af vlakbij Victoria's huis. We liepen richting circle in Accra. Dit is een soort van druk stuk voorstad waar mijn inziens veel arme mensen leven. Het heeft een geschiedenis die Hamza goed kon vertellen. Dat maakt het toch een stuk interessanter om rond te lopen..:-)
We liepen wat rond en uiteindelijk namen we de trotro richting het echte centrum van Accra. Drukdruk! Via allerlei grote en belangrijke gebouwen liepen we naar het cultureel centrum en het strand. In het cultureel centrum kregen we nog muziekles op de trommel..ik ben de naam even kwijt!
Het was een erg warme dag dus de verkoeling van het strand was meer dan welkom.
We zaten daar een tijdje te kletsen. Dit was een stuk strand waar de toegang gratis was. In veel delen van de kust moet je betalen voor het strand. Minder schoon, maar evengoed heerlijk voor wat verkoeling.
Begin van de middag gingen we terug naar het centrum om wat te lunchen. De laatste keer banku met okrusoep en vis. Tsja echt aan alles komt een eind! Maar ik weet zeker dat ik het thuis ook ga proberen Ghanees te koken....ik ben benieuwd! Haha
Daarna liepen we rustig terug naar Victoria's huis. We rustten nog wat.
Ik had nog ballonnen in mijn tas, wat de kids helemaal geweldig vonden.
Rond zes uur namen we afscheid en kwam taxiJames me weer ophalen om naar de airport te brengen. Ik had ook iedere andere taxi chauffeur kunnen vragen maar het is toch makkelijker als je weet dat iemand een eerlijke prijs vraagt en omdat hij een vriend van Wahab is gun ik het hem ook meer.
Ik was rond 19 uur op het vliegveld. Nog even de tijd voor het boarden. Van mijn laatse cedis heb ik sigaretten voor broerlief gekocht...niet de beste uitgave...maargoed wat hij wil:-).
Tegen 21u kon ik boarden en rond 22uur gingen we de lucht in.
Zo raar...steeds meer mensen om me heen spraken weer Nederlands en dat deed me het meest realiseren dat het nu toch echt over was.

Dinsdag 23 februari:
De vlucht ging voorspoedig. En rond 5. 15uur landden we op Schiphol. Brr wat was het hier koud. Wouter en mijn ouders waren onderweg:-)
Het was fijn hen weer te zien. Vooral Wouter ik had hem toch wel gemist!

Dit schrijvend voel ik me letterlijk tussen twee culturen in staan. Ik ben letterlijk geland, vanmorgen heel vroeg. Maar figuurlijk sta ik met een been nog in Ghana....

Ja daar ben ik dan weer! Terug in Nederland, terug van mijn Ghana avontuur.
Wat mij betreft had de periode langer mogen zijn, ik was er nog niet klaar.
Maar oh wat ben ik blij dat ik de kans gehad heb om naar Ghana te gaan, alleen.
En van alles te ondernemen, alleen... en toch niet alleen. Want serieus, ik heb me in al die weken maar een avond alleen gevoeld en dat was de een na laatste avond in Accra.
De volgende keer...tsja...gaat die er komen...?!
Wie weet....als ik de Ghanezen moet geloven gaat de volgende keer zeker komen, we zullen zien wat de toekomst gaat brengen:-)

Maar wat een vreemd gevoel...zeven weken van huis, zonder al het materialistische van mezelf te missen, zoals huis, spullen, ik was zeven weken gelukkig geweest met alles wat past in een rugzak, en vooral met mezelf in relatie tot andere, nieuwe, vreemde en mooie mensen. Dat is denk ik het mooiste wat ik heb geleerd van deze reis en ik kan en zal het iedereen aanraden!