Eerste week voorbij!

Week 1
4 januari
De dag van vertrek!
Toch wel aardig zenuwachtig.. Met Wouter, m'n moeder en n flink portie buikpijn naar Schiphol. Rond 12 u ingecheckt. Nog n bakkie koffie gedaan met n appeltaartje en daarna afscheid genomen. Floor en Wieneke ondertussen tegen gekomen en voor t boarden Merel die ik ook al bij Lianne van ontmoet Afrika had gezien. De vlucht verliep prima. Ik zat naast een Maleisische Fransman, met wie ik wat kon kletsen, die ging voor werk naar Ghana. Rond 20.15u, lokale tijd, landden we. Het tijdsverschil met nederland is 1 uur. Het is daar 21.15u. Het was lang wachten voor de immigration omdat er net een brussels vliegtuig iets eerder dan ons was geland.
Rond 21.45 ontmoetten we Vic en haar man. Zij namen onze bagage en ons op sleeptouw. Met grote bus reden we ongeveer 20 min naar hun huis. Daar kwamen we in een groot stenen huis. Eerste indruk was warm, vies en rommelig. Maar terwijl ik dit typ is het 24 uur verder en besef ik dat mijn gewenning al aardig is ingetreden!
Ik voelde me erg moe, nog n kop thee gedronken en daarna te bed. Samen op een drie persoons bed, wat nog opgemaakt moest worden toen we aankwamen.
Na het installeren van de klamboe en de fan aan, proberen te slapen. Het werd een lange nacht, nog maar zo kort hier maar al heel wat indrukken te verwerken!

5 januari
De wekker op 8 uur, al voelde ik me nog steeds erg moe. We wisten niet of er een douche was dus maar opgefrist met washandje. Om 8.30 was het ontbijt en na even wachten waren er heerlijke broodjes met omelet klaar. Klaargemaakt door de dochters van Vic. Ze doen erg hun best om de overgang van westers naar Afrikaans eten rustig te laten verlopen.
Daarna op pad. Victoria begon met; we hoeven maar drie dingen te regelen, geld, een simkaart en een busticket. En de rest van de dag is funny time. Nou dat hebben we geweten. Veel lopen en wachten! Eerst geld gewisseld, voelde me gelijk rijk met al die flappen op zak. Toen het busticket, daar hoefden we maar een klein half uurtje op te wachten. Daarna de simkaart, nou dat had nogal wat voeten in aarde, aanvankelijk lukte het niet en zijn we weg gegaan, iets met connection troubles...
Op weg naar de immigration, het bleek dat die andere meiden hun visum alvast konden verlengen, maar ook dat was lastig dus wordt vervolgt. Daarna naar het strand voor lunch en uitwaaien.
We verplaatsten ons steeds te voet achter Vic en haar nichtje aan, en een aantal keer de tro tro genomen, lokaal busje waar makkelijk 20 mensen in passen. Ik voel me wel een aardige bezienswaardigheid zo als obruni (blanke).
Het straatbeeld is druk stoffig en chaotisch, als het op de asfalt weg niet snel genoeg gaat dan gewoon ernaast. Hierna weer terug naar de vodafone shop en zowaar kon het nu wel geregeld worden.
Terug naar huis, snel gedouched want het wordt al donker en er is geen licht in de douche. Daarna avondeten. Rijst met kip, dat was prima te doen. Ondertussen bleek er veel meer familie in dit huis te leven dan we gister dachten. Kinderen, ooms en tantes, drukke bedoening! Na het eten nog wat gepraat en gelachen met de mensen hier. Mijn eerste ghanese biertje gehaald in de shop!
Erg moe dus nog wat schrijven en hopelijk een betere nacht!
De wekker gaat om 5.45 want om 6 uur vertrek ik naar de bus. Die gaat om 7 uur op weg naar Tamale. Het wordt een lange rit van 12 uur.

6 januari
Na het opstaan mijn laatste spullen ingepakt en met de taxi op pad naar het bus station. Na 7 uur vertrokken we. We bleken een aantal tussenstops te hebben, fijn om even de benen te strekken!
Ondanks dat ik goed geslapen had viel ik in de bus ook steeds in slaap, tussendoor wat gelezen en veel naar buiten gekeken want dat straatleven hier verveelt echt nooit.
Ook het eerste Ghanese straatvoedsel is een feit, fried rice met kip, erg lekker, hopelijk denken mijn darmen er ook zo over. Voor alsnog geen last.
De een na laatste stop zou ik Namaawu van Meet Africa bellen om door te geven dat ik eraan kwam, later afgesproken dat ik zou proberen een half uur voordat we in Tamale zouden arriveren, werd nog even spannend omdat mijn telefoon bijna leeg was. Het was ondertussen al pikdonker en dan nog niet weten waar je heen zal gaan en of je wel opgehaald wordt is toch niet zon fijn idee! Maar gelukkig is alles goed gekomen en zit ik nu gedoucht en wel op het bed van een van de kinderen, wat nu dus mijn bed is, dit verhaal te typen. Namaawu is erg vriendelijk en morgen gaan we naar het kantoor van Meet Africa. Wederom benieuwd!

7 januari
Na nog 'n bord met eten (wat ik niet op kreeg en de kinderen dus op mochten delen, eten weggooien of verspillen is echt not done heb ik wel door, en) en wat te praten ben ik rond 22 u gaan slapen, te moe om nog te lezen. Namaawu had me al gewaarschuwd voor de moskee om 3 of 4 uur 's nachts. Het merendeel hier is moslim.
De volgende morgen eerst ontbeten, ei met brood en pindakaas. Zelfs een ei bakken op Ghanese manier is al lastig, maar ik mocht helpen!
Daarna wat met de jongens hier in huis gespeeld, soort van tafeltennis en bij het voetbal gekeken, meedoen tussen die snelle afrikaantjes durf ik nog niet. Bovendien heb ik het van niks doen al warm, maar ze vinden het hier koud en lopen soms met dubbele kleding of zelfs mutsen op!
Eerst naar de office, rond een uur of 11, achterop de moter. Naast de office is een winkeltje en daar werkt Namaawu wanneer er geen vrijwilligers zijn, dus meestal...
Ze leidde me rond in haar familie, iedereen is hier familie en anders wordt je het wel als ze je aardig vinden:-) Achter de office is haar oorspronkelijke huis. Het is gebruikelijk dat je even bij iemand komt praten, je gaat zitten maar kan ook gewoon na 5 minuten weer opstaan.
In de office; twee tafels, stoelen, een computer en wat kasten met boeken, kreeg ik uitleg over wat vooral wel en niet te doen tijdens mijn verblijf hier. De mensen van de organisatie voelen zich echt verantwoordelijk voor mijn veiligheid. Dat is wel een geruststellend idee.
Daarna naar de kliniek. Waar ik een van de artsen en verpleegkundigen heb ontmoet. Ik moest even wachten tot de dokter een aantal patiënten had gezien en had gebeden in de moskee, maar daarna had hij tijd om kennis te maken.
Ik kreeg een rondleiding, ik had me al een aantal voorstellingen proberen te maken, maar in het echt toch echt heel erg primitief. Een aantal kamers waar patiënten kunnen liggen voor een infuus. Een spreekkamer, een injectiekamer, en een behandelkamer. En een washroom niet te vergeten. Het personeel lijkt me wel erg aardig. We waren er rond 13 u en dit is het rustige seizoen dus al niet erg veel meer te doen. Dus ik geloof dat ik er morgen wat eerder heen ga of wordt gebracht om wat meer te zien.
En ik ga wonen bij de traditionele vroedvrouw, daar ga ik morgen heen, dus ik ben weer benieuwd! Het is geen traditioneel Ghanees gezin, maar modern, ik weet nog niet of ik daar blij mee ben of niet, in ieder geval, thuis iets minder primitief dan op het werk. Daarna gingen we weer terug naar de office, wat gegeten, fried yam en plantain, met een soort pinda bonensoep, wel lekker.
Ik besef dat wifi tegenkomen me hier ook niet zal gaan lukken dus ik moet een andere manier verzinnen voor internet, maar dan wordt het waarschijnlijk een internetcafe.
In de middag heb ik wat gelezen in the office, er lag een boekje over verloskunde, leek me wel handig om daar even in te kijken. Namaawu heeft nog wat gewerkt. Er kwam nog een nederlands gezin langs, waarvan de dochter een aantal jaren terug vrijwilligerswerk heeft gedaan. Leuk om even te spreken. Later in de middag ben ik nog met een neefje langsgegaan bij een traditioneel gezin, waar Lieke, de vrijwilliger die volgende week komt, gaat verblijven. Deze mensen leven echt in een compound.
Rond 17u terug naar huis. Ik heb gedoucht en ga even kijken of ik wat kan helpen in de keuken.
Het duurde nog een tijd voor we gingen eten, de ouders moesten eerst nog bidden in de moskee. Daarna mocht ik kijken bij het maken van TZ, zware arbeid om te maken.
Dit was het eerste eten wat ik echt niet lust, de TZ was wel te doen maar de soep, brrr, echt niet te doen. Gelukkig heb ik niet veel trek en heb ik nog koekjes.
De tv barst hier van de foute films waar iedereen erg vermakelijk naar kan kijken, en ik doe gewoon mee! Nu moe naar bed. Wat zal ik morgen weer allemaal gaan zien een meemaken:-)

Vrijdag 8 januari
Ik ben de dagen al enigszins kwijt. Deze ochtends heb ik meegelopen met de kliniek, al veel gezien, het was echt meekijken en mijn collega's een beetje leren kennen. Die namen, echt vervelend, ik kan ze maar niet onthouden! Privacy kennen ze hier niet, er wordt niks gevraagd en het is schijnbaar niet gek dat er gewoon een blanke bij zit en alles bekijkt. Rond half 12 werd het al rustiger en heb ik Namaawu gebeld om me op te halen, dit duurde nog een tijd, maar rond 13 u was ze er. Iedereen had op dat moment de kliniek verlaten, alle penicilline en naalden niet achter slot, om te gaan bidden in de moskee. We gingen daarna nog een rondje door het dorp. Ik heb een hoop gezien, handig om te weten waar sommige shops zitten, het postkantoor, internetcafe, en een cafe waar andere buitenlanders vaak komen enz. En ik denk dat ik de route van de office naar de kliniek wel weet nu!
Ook ben ik ' trotse' eigenaar geworden van een kotsemmer, voor 'if you don't feel well'....ik hoop hem weinig nodig te hebben!
Daarna terug naar huis om mijn spullen te pakken en samen naar het gastgezin te gaan. Namawu en Garyu brachten mij en mijn spullen. Allereerst een heel hartelijk welkom, Hadya fati is mijn gastmoeder, een hele hartelijke vrouw, ze spreekt alleen small-small engels, wat neerkomt op een paar woorden. En heel veel lieve kinderen, die al allerlei liedjes voor me hebben gezongen en ik werd er helemaal een beetje emotioneel van, maar huilen mag hier niet, dus snel weggeveegd en gelukkig was het liedje af;-) Daarna kregen we te eten, hierbij lieten ze ons, uit beleefdheid, alleen. Dit was veel maar wel lekkere rijst. Het gezin waar ik in ben gekomen bestaat uit Hadya, de traditionele vroedvrouw en een vader of hoofd van de familie. Ik weet niet nog niet of dat haar man is. Dan zijn er een aantal jongere vrouwen en mannen en heel veel kinderen. Hoe de relaties precies liggen zal ik hopelijk wel leren de komende tijd.
Het is een vrij rijk gezin. Ik heb echt een fijne kamer. Er ligt een soort zeil op de vloer, er is licht en stroom. En de muren zijn wit met groen geschilderd. Naast mij is de kamer waar ze zwangeren hun kind baren, en het zal me eerlijk gezegd niks verbazen als mijn kamer normaal voor hen of de kinderen wordt gebruikt.
Na even te hebben gezeten in de woonkamer van Hadya, gingen Namawu en Garyu weg. Ik heb mijn presentjes overhandigd, deze vielen wel in smaak geloof ik; stroopwafels, pepermunt, zeep, ballonnen, een kleurboek met kleurpotloden en een kookschort met garde en spatel van typisch nederlands delfsblauw.
Daarna nog wat met de kinderen gespeeld, en toen douchen en naar bed. Ik wilde nog naar de wc maar er was geen licht en bij het opendoen van de deur, kwam een dikke kakkerlak me tegemoet. Gelukkig hoefde ik niet heel nodig, dus morgen maar.
Mijn klamboe had ik gelukkig al met Garyu samen opgehangen, heb nog wel even mijn koffer en tas uitgepakt. En daarna lekker slapen!

Zaterdag 9 januari
Vandaag en morgen om mijn familie en het ' huis' beter te leren kennen.
De dagen worden echt grotendeels gevuld met vegen, wassen, eten maken en opeten, wassen van kleding, en tussen de werkzaamheden door wordt 5 keer per dag gebeden, het liefst in de moskee maar anders thuis.
De mensen schreeuwen al vrij snel in communicatie, dit klinkt als ruzie, maar daarna lachen ze al heel snel weer, dus het zal wel meevallen.
Boven mijn kamer hoor ik af en toe zacht gedribbel, ik denk dat er muizen lopen.
Ik heb vandaag ook al heel wat zwangere vrouwen gezien en gevoeld. De meesten die komen lopen tegen het einde van hun zwangerschap waarbij het hoofdje nog niet goed naar beneden ligt. Zij krijgen een soort kruiden mee. Ik ben benieuwd wanneer ik de eerste geboorte zal meemaken, het zou nooit lang kunnen duren denk ik zo!
Verder heb ik vanmorgen een doek gekocht en stof voor een ghanese dressing. Ik ben benieuwd wat het gaat worden. En of ik hem nog een aantal keer kan gebruiken!
Ik heb ook een naam gekregen. Ik ben de Ghanese naam alleen alweer vergeten, maar naar wat ik ervan begreep kwam het neer op hart van het heelal. Als ik het goed begrepen heb dus best mooi!
De kinderen moeten veel doen hier eigenlijk zijn het een soort hulpjes van iedereen die ouder dan hen is. Ik voel me af en toe echt in tweestrijd, voor mij hoeven die kinderen het niet te doen, laat ze lekker spelen, maar ik wil ook mijn gastouder of broer of zus niet tegenspreken. Dit zal zijn weg wel vinden. Ook heb ik steeds een kind nodig om te vertalen als ik wat tegen Hadya wil zeggen.
Tot nu toe eet ik steeds binnen bij Hadya, ik heb haar proberen duidelijk te maken dat ik liever samen met rest buiten eet, dus kijken hoe dat morgen gaat.
Vanmiddag ben ik met 2 kinderen Fuseina en Ramaha, naar de office gelopen om de weg te leren en om mijn fiets te regelen. Garydu was daar en wil wel met me meefietsen maandag. Ik dacht dat ik de weg wel weet maar niet zeker, dus het schijnt dat we om 7.30u samen vertrekken.
Einde van de middag met Wouter gebeld, onmogelijk om de hele week te vertellen in een telefoongesprek, maar fijn om elkaar even te spreken!
Daarna gekeken bij koken en na het eten nog met de kinderen gespeeld. Overdag zijn het onderdanige behulpzame kinderen maar 's avonds onvermoeibare deugnieten, erg leuk, maar nu ben ook ik moe!

Zondag 10 januari
Bij het opstaan geen idee wat deze dag zou gaan brengen.
Ik moest wachten tot de wasruimte vrij was, daarna was er geen emmer vrij, dus ook deze zelf gekocht zodat ik altijd mijn eigen wasemmer heb:-).
Daarna ontbeten, brood met ei, ik heb al wel bereikt dat ik gewoon buiten mag eten maar samen met de rest is nog een volgende stap!
Daarna wat gespeeld met de kinderen. Eerst soort mens erger je niet, er waren te weinig fiches, dus eerst werden deze behendig gehalveerd met een mesje, waarna we konden spelen en daarna een soort boter, kaas en eieren. Met steentjes in het zand.
De kinderen vroegen me of er een medicijn is tegen mijn sproeten, ze vinden het maar een raar iets.
S'middags kwam nogmaals mijn naam ter sprake, Suhuyini, one heart, ter ere van mijn nieuwe naam en het leren koken heb ik de rijst en het vlees gekocht zodat we samen zouden kunnen eten, ik heb geholpen met eten maken. Alles gaat hier anders dan thuis en in plaats van voor twee personen koken moet het hier voor 25:-) We aten jallef, gekruide rijst gekookt met gefrituurde beef. Wel erg lekker.
Verder wat gekletst met mijn broers en zussen, aardige mensen allemaal, maar het communiceren vind ik lastig, zoiezo een cultuurbarriere maar ook hun engels is zo binnensmonds en de uitspraak soms zo verschillend!
's Avonds de kinderen geleerd hoe je moet pesten met kaarten, machtigmooi vonden ze het. En ook heb ik ze kennis laten maken met drop, de zak is bijna leeg.
Hierna moe en slapen. De kinderen slapen naast mijn kamer, met ze allen op de grond, echt niet voor te stellen, maar ze zijn niet anders gewend.

Zo dit is mijn eerste verslag wat ik met jullie kan delen! zittend in een internetcafe, met een erg trage verbinding, of soms geen, maar ik ben blij dat ik wat met jullie kan delen! Wordt vervolgt!:-)